സര്‍വ്വസുഗന്ധിയായ മഞ്ചാടി കാറ്റ്‌

ആദ്യമേ പറയട്ടെ, ഇതൊരു ചലച്ചിത്രാസ്വാദനമോ ചിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കുറിപ്പോ അല്ല... ഏറെ നാള്‍ കൂടി ഒരു ചിത്രത്തിനോട് വ്യക്തിപരമായി വലിയൊരു ഇഷ്ടം തോന്നുന്നു, ശരിക്കും 'വല്ലാത്തൊരിഷ്ടം'!!! :)

ഒമ്പതാംതരം വാര്‍ഷിക പരീക്ഷയിലെ അവസാന പരീക്ഷ, 'രണ്ടാംതരം' കണക്ക്‌ പരീക്ഷയുടെ തലേന്ന് സന്ധ്യക്കാണ്, അച്ചിച്ഛന്‍ മരണപ്പെടുന്നത്. തീര്‍ത്തും ആകസ്മികമൊന്നുമായിരുന്നില്ല അച്ചിച്ഛന്‍റെ മരണം. അതിന് മുന്‍പ്‌ പലപ്പോഴും കൃത്യമായ ഇടവേളകളില്‍ , ഒരു വേര്‍പാടിന്‍റെ സാധ്യതകള്‍ വാര്‍ദ്ധക്യ സഹജമായ അസുഖങ്ങളുടെ വിവിധ രൂപങ്ങളില്‍ അമ്മയുടെ തറവാട്ടിലെ തളത്തില്‍ ചുവരുംചാരി നിന്നിരുന്നു. ഒമ്പതാംതരത്തില്‍ പഠിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന എന്നെ അച്ചിച്ഛന്‍റെ വേര്‍പാട് കാര്യമായി അലോസരപ്പെടുത്തിയിരുന്നില്ല.

അച്ഛന്‍റെ ചെറുപ്പത്തിലേ, അച്ഛമ്മ പോയിരുന്നു. അച്ഛന് കൂട്ടായി അമ്മയെത്തി അധിക നാളാകും മുന്‍പേ അച്ചാച്ഛനും മരണപ്പെട്ടു. അങ്ങനെയുള്ള എനിക്ക് അച്ചിച്ഛനോട് വല്ലാത്തൊരു ഇഷ്ടമുണ്ടാകേണ്ടതാണ്, മുഖമടച്ചിരുന്ന് കരയേണ്ടതാണ്... പക്ഷേ, കുടുംബത്തിനെ ചൂഴ്ന്നുനിന്ന കടുത്ത ദാരിദ്രത്തിന്‍റെ കരിമ്പടം നീക്കുന്ന അധ്വാനശീലങ്ങളില്‍ ചിരിയും വാല്‍സല്യവും സ്നേഹവും എപ്പോഴോ ആ പാവം മറന്നുപോയിരിക്കണം. അമ്മയുടെ തറവാട്ടിലെ തെക്കേ പറമ്പില്‍ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ, പടിഞ്ഞാറ്റ് വാതിലിന്‍റെ ഓടാമ്പല്‍ നീക്കി, തല പുറത്തേക്കിട്ട്, ദേഷ്യത്തോടെ 'കളിനിര്‍ത്തി വീട്ടിപോയിനെടാ... എല്ലാം' എന്ന് വിളിച്ച് പറയുന്ന അച്ചിച്ഛനാണ് എന്‍റെ എന്നത്തേയും ഓര്‍മ്മ. എങ്കിലും എന്‍റെ മുന്‍ തലമുറയില്‍ നിന്നും കിട്ടാതെപ്പോയ എല്ലാം സ്നേഹവും വാല്‍സല്യവും സ്വരുകൂട്ടി സ്വരുകൂട്ടിവെച്ച് ഒരാള്‍ അതാവോളം എന്നും തന്നിരുന്നു, അമ്മിണി അമ്മൂമ്മ... അന്ന് സന്ധ്യക്ക് അച്ചിച്ഛനെ മടിയില്‍ കിടത്തി വായില്‍ വെള്ളം പകര്‍ന്നു നല്‍കിയ, മുറിയുടെ മൂലയില്‍ അന്ന് രാത്രി മുഴുവന്‍ കരഞ്ഞു തളര്‍ന്നെപ്പോഴോ തല ചാച്ചുറങ്ങിയ അമ്മിണി അമ്മൂമ്മ!

അമ്മയും ചേച്ചിയും വീടിന്‍റെ തളത്തിലുണ്ട്. മാമന്മാര്‍ പലരും സ്ഥലത്തില്ല. അച്ഛന്‍ പിറ്റേദിവസത്തെ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കായി ഓടി നടക്കുന്നു. ആളും ബഹളവും കണ്ടുവിരണ്ട് അകറി കരഞ്ഞ ചെറേമ്മയുടെ മകന്‍ , ഉണ്ണിക്കുട്ടന്‍ എന്‍റെ തോളില്‍ തളര്‍ന്നുറങ്ങി. വന്നുപോയികൊണ്ടിരുന്ന നാട്ടുകാരുടേയും ബന്ധുക്കളുടേയും സൗകര്യാര്‍ത്ഥം മുറ്റത്തേക്കിട്ട സോഫയില്‍ അന്ന് രാത്രി ഉണ്ണിക്കുട്ടനേയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകിടന്ന് ഞാനുറങ്ങി.

പിറ്റേന്ന് അതിരാവിലെ തന്നെ ആരൊക്കെയോ ചേര്‍ന്ന്‍ എന്നെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി, പരീക്ഷയുടെ കാര്യം ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുകയും പരീക്ഷ എഴുതാതിരിക്കരുതെന്ന് പറയുകയും ചെയ്തു. പിന്നീട് ജീവിതത്തിന്‍റെ കണക്കില്‍ ഒരുപാട് മൊട്ടകളിട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കടലാസ്സിലെ കണക്ക്‌ പരീക്ഷകളില്‍ ഞാനെന്നും നല്ല വിജയങ്ങള്‍ തന്നെ നേടിയിരുന്നു. എത്ര പിശുക്കിയായ ടീച്ചര്‍ക്കും കൂടിപ്പോയാല്‍ രണ്ടോ മൂന്നോ മാര്‍ക്ക് മാത്രം ഇസ്കാന്‍ കഴിയുന്ന വിധത്തില്‍ സൈനും കോസും ടാനുമൊക്കെയായി കട്ടക്ക് കമ്പനിയായിരുന്ന കാലം. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഒരു പേജ് പോലും മറിച്ച് നോക്കാതെ, ഒന്നും ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കൂടി നില്‍ക്കാതെ കേമമായി തന്നെ അന്നും കണക്ക് പരീക്ഷ എഴുതി.

മരണവിവരം സ്കൂളില്‍ അറിയിച്ചിരുന്നതുകൊണ്ട് നിര്‍ബന്ധിത സമയമില്ലാതെ, എഴുതി തീര്‍ന്നാല്‍ വീട്ടില്‍ പോയ്‌ക്കൊള്ളാന്‍ ടീച്ചര്‍ അനുവാദവും തന്നു. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് തറവാട്ട് വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെ ചടങ്ങുകള്‍ക്കുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകള്‍ , മുറ്റം നിറയെ നാട്ടുകാരും ബന്ധുക്കളും, അച്ചിച്ഛന്‍റെ മക്കളുടെയും മരുമക്കളുടെയും സഹപ്രവര്‍ത്തകരും... ചടങ്ങുകള്‍ തീര്‍ന്നു. വന്നവരില്‍ ഭൂരിഭാഗവും തിരികെപ്പോയി. തറവാട്ട് വീട് അച്ചിച്ഛനില്ലാത്ത, നാമജപങ്ങളില്ലാത്ത സന്ധ്യയില്‍ , വളരെ നേരത്തെ ഉറങ്ങുവാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകള്‍ നടത്തി. അടുത്ത ബന്ധുക്കള്‍ മിക്കവാറും എല്ലാവരുമുണ്ട്. അങ്ങനെ കാര്യമായ സങ്കടമൊന്നുമില്ലെങ്കിലും ഒട്ടും സന്തോഷമില്ലാതെ എന്‍റെ ഒരു വേനലവധിക്കാലം തുടങ്ങുന്നു...

ഉറങ്ങി തുടങ്ങിയ തറവാട്ട് വീടിനെ ഉണര്‍ത്തികൊണ്ട് തൊട്ടയല്‍പക്കത്ത്‌ നിന്നും വലിയ കരച്ചിലുകളും പിന്നാലെയൊരു വര്‍ത്തമാനവുമെത്തി. കുമാരന്‍ വൈദ്യര്‍ മരിച്ചു! അച്ചിച്ഛന്‍റെ സുഹൃത്തുക്കളില്‍ ഒരാളായിരുന്നു, കുമാരന്‍ വൈദ്യര്‍ ... പെട്ടെന്ന്‍ തന്നെ വീണ്ടുമൊരു മരണവാര്‍ത്തയുമായി പൊരുത്തപ്പെടാന്‍ നാട്ടുകാര്‍ക്ക് കുറച്ച് സമയമേടുക്കേണ്ടി വന്നു. ടോര്‍ച്ചെടുത്ത് അച്ഛന്‍ കുമാരന്‍ വൈദ്യരുടെ വീട്ടിലേക്കിറങ്ങിയപ്പോള്‍ ഞാനും കൂടെപ്പോയി. നെഞ്ച് പിടയുന്നതിന്‍റെ, കരച്ചിലിന്‍റെ, അടക്കം പറച്ചിലിന്‍റെ തനിയാവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ...

കുമാരന്‍ വൈദ്യരുടെ പേരകുട്ടി മനു എന്‍റെ കൂട്ടുകാരനാണ്. വൈദ്യരുടെ മറ്റൊരു പേരകുട്ടി മണിയുമതേ... അവരാരേയും അവിടെ കണ്ടില്ല. കണ്ണില്‍ ഉരുണ്ട് കളിക്കുന്ന ഉറക്കം അച്ഛന് അധികം താമസിയാതെ വീട്ടിലേക്ക്‌ പോകുവാന്‍ പ്രേരണയായി, എനിക്കും.

തറവാട്ട് വീട്ടിലെ ചടങ്ങുകളില്‍ പങ്കെടുക്കുവാന്‍ കഴിയാതെ പോയവര്‍ പിന്നത്തെ ദിവസങ്ങളില്‍ വീട്ടില്‍ വന്നുംപോയുമിരുന്നു. കുമാരന്‍ വൈദ്യരുടെ വീട്ടില്‍ വന്നുപോയ ചിലര്‍ ഇങ്ങോട്ടുമെത്തി. ഇവിടെ വന്ന ചുരുക്കം ചിലര്‍ അങ്ങോട്ട്‌ പോയി. ഇങ്ങനെ വന്നുപോയവര്‍ക്ക്‌ പലപ്പോഴും ഞാന്‍ അകമ്പടിയായി. മനുവിനെ കണ്ടു, മണിയെ കണ്ടു, അരീക്കക്ക് അപ്പുറത്തുള്ള ലോഹി ചേട്ടന്‍റെ മകന്‍ ലോതിഷിനെ കണ്ടു. പണ്ടേ ഇവരെയെല്ലാം അറിയാം ഒരുമിച്ച് കളിക്കുകയും കസര്‍ത്തുകള്‍ കാണിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. കളിക്കുന്നത് കുമാരന്‍ വൈദ്യരുടെ വിശാലമായ പറമ്പിലാണെങ്കില്‍ , ഒളിച്ചും പാത്തും പതുങ്ങിയും എനിക്ക് വീട്ടില്‍ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടണമായിരുന്നു. കളിക്കുന്നത് തറവാട്ടെ തെക്കേപ്പറമ്പില്‍ ആണെങ്കില്‍ പടിഞ്ഞാറ്റ് വാതിലില്‍ ഓടാമ്പല്‍ ഇഴുകി വീഴുന്നത് കാതോര്‍ത്ത് നില്‍ക്കണം. തേങ്ങലുള്ള വീടുകളിലെ മുറ്റങ്ങളുടെ അസ്വാരസ്യങ്ങളില്‍ നിന്നും പുതിയൊരു കളിസ്ഥലം കണ്ടെത്തണം. അന്നാളുകളില്‍ എപ്പോഴോ ആയിരുന്നു പുതിയ വെളിമ്പറമ്പുകളിലേക്ക് ആദ്യമായി ഞങ്ങളുടെ ശകടങ്ങള്‍ ചവിട്ടി കയറിയത്.

അച്ചിച്ഛന്‍റെ ശകാരങ്ങളില്ലാത്ത, അമ്മയുടെ സമയ നിഷ്കര്‍ഷകളില്ലാത്ത, ഒറ്റുകാരില്ലാത്ത, പൂമ്പാറ്റയും ബാലരമയും മറ്റൊരു പുസ്തകവുമില്ലാത്ത, പ്രത്യേകിച്ചൊരു സമയനിഷ്ഠയുമില്ലാത്ത കാലം... ടോംസോയര്‍ സാഹസങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായില്ലെങ്കിലും അന്ന്‍ എപ്പോഴോ ആയിരുന്നു ഞാനൊറ്റക്ക് ഏറ്റവും അകലേക്ക്‌ സൈക്കിള്‍ ഓട്ടിച്ച് പോയത്‌, അന്ന് എപ്പോഴോ ആയിരുന്നു ഒളിപ്പിച്ച് കടത്തിയ തോര്‍ത്ത് മുണ്ടുമായി തൈക്കൂട്ടം കടവില്‍ പോയി കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം രണ്ട് കുപ്പി നിറയെ പൊടിമീനുകളെ പിടിച്ചത്‌.. അന്ന് എപ്പോഴോ ആയിരുന്നു നിഷിദ്ധമായ ശീട്ട്കളി വശമാക്കിയത്... മറന്നുപോയ ഇതെല്ലാം ഞാനോര്‍ത്തത് ഒരു ചിത്രത്തിനകത്തിരുന്നായിരുന്നു, അഞ്ജലി മേനോന്‍റെ ആദ്യ ചിത്രം 'മഞ്ചാടിക്കുരു'. ഒരിക്കല്‍ വീണുകിട്ടിയൊരു കാലം സമാനമായ രീതിയില്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ അക്ഷരാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അതിശയിച്ചുപോയി...

ബാല്യകാല കുസൃതികള്‍ ഇത്ര സുന്ദരമായി ആവിഷ്കരിച്ച ഒരു ചിത്രം സമീപകാലത്ത്‌ മലയാളത്തിലിറങ്ങിയിട്ടില്ല. നല്ല ചിത്രങ്ങളായിട്ടും അകാലത്തില്‍ തീയ്യറ്ററില്‍ മൃതിയടയേണ്ടി വരുന്ന ചിത്രങ്ങള്‍ക്ക്, ഡിവിഡികള്‍ ഇറങ്ങി കഴിയുമ്പോള്‍ ആദരാഞ്ജലികള്‍ അര്‍പ്പിച്ചും കണ്ണീര്‍ പൊഴിച്ചും വാഴ്ത്തുപ്പാട്ടുകള്‍ ഒരുപാട് കാണാറുണ്ട്‌. നല്ല സിനിമയെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ആരും ഈ ചിത്രത്തിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ അത്തരം പോസ്റ്റുകള്‍ എഴുതുവാനായി കാത്തിരിക്കരുതെന്ന്‍ ആത്മാര്‍ത്ഥമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഇത്തരം മൊഞ്ചുള്ള ചിത്രങ്ങള്‍ ഇനിയും വരാന്‍ ഇത്തരം കുഞ്ഞു'മഞ്ചാടി'കളെ നമ്മള്‍ വാരിയെടുക്കണം...

മൂവി മാരത്തോണ്‍ ..!

ഒഴിവുകാലം പോലെ ആഘോഷിച്ച് തീര്‍ത്ത മൂന്ന്‍ വര്‍ഷത്തെ ഡിപ്ലോമാ കാലം കഴിഞ്ഞ് ജോലി വെല്ലോം നോക്കണോ, അതോ വീണ്ടും ഒരു ഒഴിവുകാലം കൂടിയായാലോ, ഹോളിവുഡിലേക്കോ ബോളിവുഡിലേക്കോ കള്ളവണ്ടി കയറിയാലോ, അതുമല്ലെങ്കില്‍ സ്പീല്‍ബെര്‍ഗ്, ജയിംസ് കാമറൂണ്‍ ചുരുങ്ങിയ പക്ഷം ഒരു മണിരത്നത്തിനെങ്കിലും തിരക്കഥയെഴുതിയാലോ എന്നിങ്ങനെ ഡൈലിമയുടെ മുകളില്‍ ഡൈലിമയായി ജീവിക്കുന്ന കാലത്താണ് ഒന്ന് വീതം നാല് നേരം എന്ന കണക്കില്‍ ഒരേഴെട്ട് മാസം സ്റ്റാര്‍ , എച്ച്.ബി.ഒ മുതലായ ബൂര്‍ഷകളുടേയും ഏഷ്യാനെറ്റ്, സൂര്യ മുതലായ പെറ്റി ബൂര്‍ഷകളുടേയും ഏറ്റവും നല്ല സേവകനായി ഞാന്‍ മാറിയത്‌.


'എന്നതാടാ ഉവ്വേ'യെന്നു ദിനകരന്‍ ചേട്ടന്‍ തലക്ക് മുകളില്‍ വന്നു ചോദിക്കും വരെയുള്ള ഉറക്കം കഴിഞ്ഞ്, പത്രമെടുത്ത് 'ടിവിയില്‍ ഇന്ന്' എന്ന അരപേജ് വിശകലനം ചെയ്ത് വിശദമായ ആസൂത്രണത്തിലൂടെ ഇന്നത്തെ ദിവസം എങ്ങനെ ആനന്ദകരമാക്കാം എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു അക്കാലയളവില്‍ ദിനംപ്രതി ഞാന്‍ ചെയ്തുപോന്നിരുന്ന ഒരേയൊരു കാര്യം. ഒരു സിനിമയില്‍ നിന്നും മറ്റൊന്നിലേക്കുള്ള ഇടവേളയില്‍ , കണ്ണിനെ കാറ്റുകൊള്ളിക്കുമ്പോള്‍ വീട്ടുമുറ്റത്തെ ബസ്സ്‌ സ്റ്റോപ്പില്‍ നിറുത്തുന്ന ബസ്സിലെ പുരുഷാരത്തെ നോക്കി 'ഹേ! വിഡ്ഢിയായ മനുഷ്യാ, ഇത്രേം നല്ല സിനിമകള്‍ ഇങ്ങനെ ഓടുമ്പോള്‍ നിനക്കൊക്കെ എങ്ങിനെ ഈ ബസ്സില്‍ യാത്ര ചെയ്തു സമയം കളയുവാന്‍ കഴിയുന്നു'വെന്ന് എത്രവട്ടം മനസ്സില്‍ ചോദിച്ചിരിക്കുന്നു.

മകന്‍ ഈ പോക്ക്പോയാല്‍ സന്ധ്യക്ക്, അഷ്ടമിച്ചിറ ജംഗ്ഷനിലെ കവല നിരക്കത്തിലേക്ക്‌ ഒരു ഭാവി വാഗ്ദാനം തന്നെയെന്ന് ദീര്‍ഘദൃഷ്ടിയില്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞ അച്ഛന്‍ എന്റെ മുന്നില്‍ രണ്ട് ടിക്കറ്റ് വെച്ചു. ഒന്ന് ഏതെങ്കിലും ഒരു ഉട്ടോപ്യന്‍ കമ്പനിയില്‍ ജോലി തരപ്പെടുത്തുക (സഹജീവികളുടെ താല്‍പര്യങ്ങളില്‍ യാതൊരുവിധത്തിലുള്ള ശ്രദ്ധയോ സഹകരണമോ ഇല്ലാത്ത കശ്മലന്മാരില്‍ ചിലര്‍ ഇതിനോടകം പറക്കുകയോ ചുരുങ്ങിയ പക്ഷം മഹാനഗരങ്ങള്‍ എന്നവകാശപ്പെടുന്ന പൂനെ, മുംബൈ മുതലിടങ്ങളിലേക്ക് ജയന്തി ജനതയോടൊപ്പം പോകുകയോ ചെയ്തു), അല്ലെങ്കില്‍ ഇനീം വല്ലതും പഠിക്കാന്‍ ബാക്കിയുണ്ടെങ്കില്‍ പഠിക്കുക. വീണ്ടും മനസ്സില്‍ 'ഒഴിവുകാലം' എന്നൊരു ലഡ്ഡു പൊട്ടി! കള്ളവണ്ടി എന്ന പഴയ ആശയത്തിലേക്ക് 'എറണാകുളം വഴി', കടന്നു വരുന്നത് അങ്ങനെയാണ്.

മീഡിയ സ്റ്റഡീസ് പഠിപ്പിക്കുന്നുവെന്നു അവകാശപ്പെടുന്ന സ്ഥാപനങ്ങള്‍ നാട്ടില്‍ വളര്‍ച്ചാ നിരക്കില്‍ കൂണിനെപ്പോലും നാണം കെടുത്തിയ ആ കാലത്താണ് പത്മ ജംഗ്ഷനില്‍ ഞാന്‍ വണ്ടിയിറങ്ങുന്നത്. കട്ടക്ക് നില്‍ക്കാന്‍ ഹനീഫ്,‌ ധനീഷ് , ജിന്‍സ്‌ എന്നിങ്ങനെ ‌സഹപാഠികള്‍ കൂടിയായപ്പോള്‍ റഫറന്‍സ്‌ കോളം 'ടിവിയില്‍ ഇന്ന്' എന്നത് മാറി 'ഇന്നത്തെ സിനിമ'യായി. ശ്രീധറും സരിതയും കവിതയും പത്മയും തുടങ്ങി എല്ലാവരുമായും ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ 'എടാ പോടാ' ബന്ധമായി.

പക്ഷേ, ആ 'ഒഴിവുകാലം' തീരുന്നതിന് മുന്നേ ഭേദപ്പെട്ട സൊഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കയറ്റുമതി ചെയ്യുന്ന ഒരു പണിശ്ശാലയില്‍ എനിക്ക് ജോലിയായി. ഹനീഫിനെ മാമ ദുബായിലേക്ക്‌ കൊറിയര്‍ ചെയ്തു. ജിന്‍സ്‌ ഒരു ചാനലിലെ എഡിറ്ററായി. പഠനം മതിയാവാതിരുന്ന ധനീഷ്‌ ഇമ്മിണി ബലിയ പാഠങ്ങള്‍ പഠിക്കുവാന്‍ ബറോഡയിലേക്ക്‌ വണ്ടി കയറി. പിന്നീട് അഹമ്മദാബാദിലേക്കും.

ജോലി, ഏതു ജോലിയും ആര്‍ക്കും നല്‍കുന്ന പണ്ടാപ്പരപ്പും പരാധീനതകളും ഉണ്ടല്ലോ, അതിനിടയില്‍‌ എപ്പോഴോ എന്റെ വായനയിലേക്കുള്ള തിരിച്ച് പോക്ക്... അങ്ങനെ ചലച്ചിത്രങ്ങള്‍ ആഴ്ചയില്‍ ഒന്നോ, ചിലപ്പോള്‍ മാസത്തില്‍ ഒന്നോ മാത്രമായി. ചിലപ്പോള്‍ അതുപോലുമില്ലാതായി. ഒരു അവധിക്കാലത്ത്‌ വലിയ ബാഗ് നിറയെ സിനിമകളുമായി അഹമ്മദാബാദില്‍ നിന്നും ധനീഷ്‌ വന്നു. തലപെരുക്കുന്ന കാഴ്ചയുടെ അടുത്ത ഘട്ടം തുടങ്ങുന്നത് അവിടെയാണ്. എങ്കിലും തീറ്റക്കാര്യത്തില്‍ പഴയ റെക്കോഡുകള്‍ക്ക്‌ ഇളക്കമൊന്നും തട്ടിയില്ല.

കമ്പനിയില്‍ നിന്നും പിടിച്ച്പറി നടത്തി കിട്ടുന്ന അവധിയില്‍ ചലച്ചിത്രോത്സങ്ങളുടെ ലഹരി തലക്ക് പിടിപ്പിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങുന്നതും ഏതാണ്ട് ഇതേ കാലത്താണ്. ഓളത്തില്‍ ഒഴുകി മൂന്നും നാലും ചിലപ്പോള്‍ അഞ്ചും ചിത്രങ്ങള്‍ കാണുന്ന ഉന്മാദ ദിനങ്ങള്‍ . ചലച്ചിത്രത്തിന്റെയും അതിന്റെ സഹയാത്രികരുടെയും വിശുദ്ധമായ മണ്ഡലകാലം!!

ജീവിതവും വേഷങ്ങളും പശ്ചാത്തല സംഗീതവും എത്രകണ്ട് മാറിയാലും മാറുവാനിടയില്ലാത്ത ചിലതെങ്കിലുമുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് രണ്ടു ദിവസം മുന്‍പ് തികച്ചും ബോധ്യമായി.

വ്യക്തിപരമായ ഒരു ആവശ്യത്തിനായി രണ്ടു ദിവസം മുന്‍പ്‌ എനിക്ക് ഇടപ്പള്ളിയില്‍ പോകേണ്ടി വന്നു. അരമണിക്കൂറിന്റെ ഒരു കാപ്പികുടി. തികച്ചും അവിചാരിതമായി കിട്ടിയ ഒഴിവുള്ളൊരു സന്ധ്യ. എങ്കില്‍ പിന്നെ ഒബറോണ്‍ മാളിനെ കണ്ടില്ല എന്നൊരു പരാതി മാളിന് വേണ്ട എന്ന് മനസ്സിലാക്കി അവിടെയെത്തി. കുറുക്കന്റെ കണ്ണ് എപ്പോഴും ആരാന്റെ എവിടെയോ ആണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോലെ സ്വാഭാവികമായും ഞാന്‍ സിനിമാക്സിലെത്തി. കാണുവാനുറപ്പിച്ച ചില ചിത്രങ്ങള്‍ , അതിന് അവിചാരിതമായി ഒത്തുവന്ന ഒരു സമയ ക്രമവും! കുങ്-ഫു പാണ്ട രണ്ടാമന്‍ 6.30-ന്, സ്റ്റാന്‍ലിയുടെ ഡബ്ബ 8.15ന്, ഷെയ്ത്താന്‍ 10.45ന്. പഴയ മാരത്തോണ്‍ ഓട്ടക്കാരന്‍ , സുഹൃത്ത്‌ ശ്രീജിത്തിന് സന്ദേശമയച്ചു...

'Are you ready for a movie marathon @ Oberon now?'

കണ്ണിമ വെട്ടും മുന്‍പ്‌ മറുപടി കിട്ടി.

'Ready :) Are you there?'

തുടര്‍ന്നുള്ള ഡീലിന് മൊബൈല്‍ ഫോണിലെ ശബ്ദസംവിധാനങ്ങളെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തി...

സിനിമാക്സിലെ ചുവപ്പിലേക്ക് ചെറുജനം വന്നും പോയുമിരുന്നു. രാത്രി ഒരു മണി കഴിഞ്ഞു ഒബറോണിലെ വെളിച്ചം വയറിളകാത്ത ഇടനാഴിയിലൂടെ ഞാനും ശ്രീജിത്തും പുറത്തിറങ്ങി. നിരത്ത് മഴയില്‍ നനഞ്ഞുറങ്ങുന്നു. മഴ ചാറ്റല്‍ മാത്രമായപ്പോള്‍ ശ്രീജിത്തിന്റെ വണ്ടിക്ക് അമറേണ്ടി വന്നു. ഒരു ഓട്ടക്കാരനേയും പുറകിലിരുത്തി ആ ശകടം തുറന്നിരിക്കുവാന്‍ സാധ്യതയുള്ള ഒരു തട്ടുകടയും ലക്ഷ്യമാക്കി മൂളി...

ഓണം വിശേഷാല്‍ ഫ്ലോപ്പറുകള്‍

എന്റെ 'നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്ക്' മാത്രമായി ചെറുതും വലുതുമായ ചലച്ചിത്ര പരാക്രമണങ്ങള്‍ക്ക് തലവെക്കേണ്ടി വരുന്നതിനെ കുറിച്ച് ഞാന്‍ മുന്‍പൊരിക്കല്‍ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഒരിക്കലും, കാണണം എന്ന് ചിന്തിക്കുവാന്‍പോലും ഇടയില്ലാത്ത പല ചിത്രങ്ങളും കാണുകയും അതില്‍ ചിലതിനെ കുറിച്ച് ചിലപ്പോള്‍ കുറിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്തായാലും അത്തരത്തില്‍ സമീപകാലത്തെ ഏറ്റവും 'മികച്ച' ദുരനുഭവം ഈ ഓണക്കാലത്തുണ്ടായി...


താരതമ്യേന പുതിയ ചില ഓണ്‍ലൈന്‍ സംരംഭങ്ങളില്‍ ചലച്ചിത്രങ്ങളെ കുറിച്ച് എഴുതാമോ എന്ന അന്വേഷണങ്ങള്‍ സുഹൃത്തുക്കള്‍ വഴിയുണ്ടായി. അങ്ങിനെ, ഒരിടത്ത്‌, ഓണക്കാല ചിത്രങ്ങളുടെ 'കാലാവസ്ഥ'യെക്കുറിച്ച് എഴുതുവാനും മറ്റൊരിടത്ത് ഓണച്ചിത്രങ്ങളെ വിലയിരുത്തുവാനും തീരുമാനമായി. ആദ്യ കുറിപ്പ്‌ സ്വാഭാവികമായും 'അപകടങ്ങളില്ലാതെ' കടന്നുപോയി. രണ്ടാമത്തെ കുറിപ്പിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കുന്ന വേളയിലാണ് പിണഞ്ഞിരിക്കുന്ന അപകടം ഞാന്‍ അറിയുന്നത്. 'യക്ഷിയും ഞാനും', 'പാട്ടിന്റെ പാലാഴി', '3 ചാര്‍ സൗ ബീസ്' എന്നിവയുടെ പോസ്ററുകള്‍ ചിത്രത്തിലേക്കുള്ള വഴിയേ 'നിനക്ക് ഞാന്‍ വെച്ചിട്ട്ണ്ട്രാ' എന്ന മട്ടില്‍ എന്നെ നോക്കി പല്ലിളിക്കുന്നു.

ചാലക്കുടിയില്‍ നിന്നും 'നീലാംബരി', റിലീസ്‌ ചെയ്ത നാലാം നാള്‍ പാക്ക്‌-അപ് ആയതുകൊണ്ട് അതുമാത്രം അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നില്ല, പറയാന്‍ ഒരു കാരണവുമായല്ലോ...

പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുള്ള ചില കഠിനമായ പോലീസ്‌ മുറകളെ ഓര്‍മ്മവന്നു, ഈ മൂന്ന് ചിത്രങ്ങളും കാണുന്ന വേളയില്‍. അതിനുമാത്രം എന്ത് തെറ്റാണ് പാവം പ്രേക്ഷകന്‍ നമ്മുടെ ചലച്ചിത്ര പ്രവര്‍ത്തകരോട് ചെയ്തത്, ചെയ്യുന്നത് എന്ന് മാത്രം ഈയുള്ളവന് മനസ്സിലാകുന്നില്ല. കാക്കത്തൊള്ളായിരം സംഘടനകള്‍ ഉണ്ടല്ലോ നമ്മുടെ ചലച്ചിത്ര മേഖലയെ ഉദ്ധരിക്കാന്‍. പക്ഷേ, അവര്‍ക്ക്‌ സംഘടനാ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ തടഞ്ഞിട്ട് ചിത്രങ്ങള്‍ക്കായി ചടഞ്ഞിരിക്കുവാന്‍ നേരമില്ലെന്നു തോന്നുന്നു.

പിന്നെ, നമ്മുടെ നാട്ടിലെ ചിലര്‍ക്ക് ഒരു ധാരണയുണ്ട്. കീഴ് ശ്വാസം വിടുന്ന ലാഘവത്തില്‍ ചെയ്യാവുന്ന പണിയാണ് ചലച്ചിത്രമെന്ന്. എനിക്കുണ്ടായ ദ്രവ്യനാശത്തിനും മാനഹാനിക്കും സമയനഷ്ടത്തിനും ഞാന്‍ തന്നെയാണ് ഉത്തരവാദി. പക്ഷേ, ഇങ്ങനെപോയാ ഞാനും ഒരു നക്സലാവും!!

ഓണക്കാല എഴുത്തുകള്‍:
ചെറിയ പൂക്കള്‍ വിടരുന്ന ഒരോണക്കാലം
ഓണക്കാല തീയേറ്റര്‍ കാഴ്ചകള്‍

യാത്ര തുടങ്ങുകയാണ്‌...

ഈ തലക്കെട്ട്‌ മൂന്ന് ദിവസം മുന്‍പ്‌ മനസ്സില്‍ എഴുതിയതാണ്‌. എഴുതുവാനുള്ള എന്തൊക്കെയോ മറന്നുപോയെന്ന് തോന്നുന്നു ഇപ്പോള്‍.

ആരോ ജാലകചില്ലില്‍ പതിപ്പിച്ചുവച്ച ബോബ്‌ മാര്‍ലി ചിത്രം എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. എനിക്കെതിരെയുള്ള ചുവരില്‍ അത്ര പരിചിതമല്ലാത്ത ഒരു പിക്കാസോ പെയിന്റിംഗ്‌. കറുത്ത ചായത്തില്‍ ചുവരില്‍ കോറിയിട്ട, ഇത്തിരി വെട്ടത്തില്‍ വാതിലും ചാരി നില്‍ക്കുന്ന ഒരു നഗ്നയാം സുന്ദരി... അല്ല, സുന്ദരി ആണോ എന്ന് വ്യക്തമല്ല. വരച്ച്‌ മുഴുമിക്കാന്‍ മറന്നുപോയ വേറേയും രേഖാചിത്രങ്ങള്‍. 'ഹാനിബോളി'നൊപ്പം ചുമരില്‍ പതിച്ചിരിക്കുന്ന ചില ഹൃസ്വചിത്ര പോസ്‌റ്ററുകള്‍. ഇത്‌ പൂനേയിലെ FTII ബോയ്സ്‌ ഹോസ്റ്റലിന്റെ D-Block -ല്‍ പതിനേഴാം നമ്പര്‍ മുറി. ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തനിച്ച്‌. പുതിയ കൂട്ടുകാരന്‍ 'അപൂര്‍വ്വ' ക്യാമറയും തൂക്കി രണ്ട്‌ മണിക്കൂര്‍ മുന്‍പേ പോയതാണ്‌.


ഇനി മേയ്‌ 25-ല്‍ നിന്ന് 22-ലേക്ക്‌ ഒരു jump cut.

ഒരിക്കലും റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ നമുക്ക്‌ തനിച്ചാവുക സാദ്ധ്യമല്ലല്ലോ, യാത്രകളും അങ്ങനെ തന്നെ. മുന്‍പൊരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത, നോട്ടം കൈമാറിയിട്ടില്ലാത്ത, തോന്ന്യാസം പങ്കുവച്ചിട്ടില്ലാത്തവര്‍ ഇല്ലാതെ ഇത്ര ദൂരം ഒരു യാത്ര ജീവിതത്തില്‍ ഇതാദ്യമാണ്‌. ഒരു നടനേയല്ല ഞാന്‍ എങ്കിലും ഇരിപ്പില്‍ നടപ്പില്‍ നില്‍പ്പില്‍ കിടപ്പില്‍ എന്തായിരുന്നു എന്റെ പെര്‍ഫോമന്‍സ്‌ ചുരുങ്ങിയത്‌ ഒരു പത്തുവട്ടം ഇന്ത്യയൊട്ടുക്കും സഞ്ചരിച്ചവനെപ്പോലെ.

സ്‌കൂള്‍ ജീവിതത്തില്‍ നാല്‌ മാര്‍ക്കിനായി ഭൂപടം ഒന്ന് ഓടിച്ച്‌ നോക്കിയിട്ടുണ്ട്‌ എന്നല്ലാതെ ഇന്ത്യയുടെ structure എനിക്ക്‌ ഏറെക്കുറെ അജ്ഞാതമാണ്‌. അതുകൊണ്ട്‌ തന്നെ ട്രെയിനില്‍ കയറിയതും ആദ്യ ടെന്‍ഷന്‍, എവിടെയാണ്‌ പന്‍വേല്‍?

പക്‌ഷേ, വണ്ടി തൃശ്ശൂര്‍ വിട്ടതും നമ്പര്‍ 24 ആരേയോ വിളിച്ച്‌ പന്‍വേലില്‍ എത്തിയതിനുശേഷം വഴി എങ്ങനെയെന്ന് അന്വേഷിക്കുന്നു. So the 'Tension Panvel' is moving to Recycle Bin.

ജനാലയ്‌ക്കപ്പുറം പുറകിലോട്ട്‌ പാഞ്ഞുപോകുന്ന ദൃശ്യങ്ങളേയും നിഴലുകളേയുമൊന്നും സാധാരണ ശ്രദ്‌ധിക്കാറില്ല. ഏതെങ്കിലും പുസ്‌തകത്തില്‍ മുഖം പൂഴ്‌ത്തിയാവും ഏറെക്കുറെ എല്ലാ യാത്രകളും. ഇക്കുറിയും നിറയെ പുസ്‌തകങ്ങള്‍ കരുതിയിട്ടുണ്ട്‌. എന്നെ ഒരിക്കല്‍കൂടി വിസ്‌മയിപ്പിച്ച്‌ കോഴിക്കോടിനപ്പുറം 'രണ്ടാമൂഴ'ത്തിന്റെ മുന്നൂറാം പുറവും മറിഞ്ഞു.

പുസ്‌തകകൂട്ടത്തില്‍ നിന്നും '5.someone' മറിഞ്ഞ്‌ തുടങ്ങുന്നതിന്റെ ഇടവേളയില്‍ ചില്ലറ കുശലപ്രശ്‌നങ്ങള്‍. പക്‌ഷേ തര്‍ക്കശാസ്‌ത്രത്തില്‍ ഈയുള്ളവന്‌ ബൗണ്ടറി കടത്താന്‍ പറ്റിയവയൊന്നും ഒരുത്തനും എറിഞ്ഞില്ല.

അപ്രതീക്ഷിതമായി ഇരുട്ടിലേക്ക്‌ എടുത്തെറിയുന്ന നെടുങ്കന്‍ തുരങ്കങ്ങള്‍, പച്ച വിരിച്ച ജലാശയങ്ങളും പച്ചയും ചുവപ്പും എടുത്തണിഞ്ഞ മലനിരകളും ഇരുണ്ട പച്ചപ്പിന്റെ കൊച്ചു തുരുത്തുകളായ കുറ്റിക്കാടുകളും നിറഞ്ഞ രത്‌നഗിരി, വരണ്ടുണങ്ങിയ മണ്ണ്‍ പറത്തുന്ന അറ്റമില്ലാത്ത ഭൂമിയുടെ നെടുങ്കന്‍ സ്‌നാപ്സ്‌. അറിയാതെ 'Story of India' ഓര്‍ത്തുപോയി. കഴിഞ്ഞ ഏപ്രില്‍ പകുതി മുതല്‍ 'ഡിസ്‌കവറി ചാനല്‍' സംപ്രേഷണം ചെയ്‌ത ആറ്‌ ഭാഗങ്ങളുള്ള ഒരു യാത്രയാണ്‌ പ്രസ്‌തുത ചിത്രം. ഒരിക്കല്‍ മാത്രമാണ്‌ പൂര്‍ണ്ണമായി കാണുവാനൊത്തത്‌. ഇതിലും ഭംഗിയായി ഇന്ത്യയെ കാണുവാനാകില്ല എന്ന് തോന്നുകയും ചെയ്തു, അന്ന്. ആറ്റികുറുക്കിയ നാലഞ്ചുവരികളില്‍, ചിത്രത്തില്‍ സഹകരിച്ച സുഹൃത്തിന്‌, അഭിനന്ദനം അറിയിച്ചിരുന്നു. ഒറ്റ വാക്കില്‍ മറുപടിയും വന്നു, Thanks!! ഈ വരണ്ട ഭൂമിക ഒരിക്കല്‍ കൂടി ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുന്നു, ഇനിയും എത്രയോ കാണുവാനുണ്ടെന്ന്, പറയുവാനും...

സുഹൃത്തും പഴയ സഹപാഠിയും കഴിഞ്ഞ 6-7 വര്‍ഷമായി പൂനെ വാസിയും ആയ ജോജോവിന്റെ, സഹോദരന്‍ ബിജു സ്‌റ്റേഷനില്‍ വന്നിരുന്നു. അക്ഷരമാല എഴുതാന്‍ അറിഞ്ഞേക്കും എന്നല്ലാതെ, ബോളിവുഡ്‌ ചിത്രങ്ങള്‍ കാണാറുണ്ട്‌ എന്നല്ലാതെ കഴിഞ്ഞ 10-12 വര്‍ഷമായി യാതൊരു വേഴ്‌ചയും എനിക്ക്‌ ഹിന്ദിയുമായിട്ടില്ല. ചുറ്റുമുള്ളവര്‍ പറയുന്നത്‌ ഒരു തരിമ്പും മനസ്സിലാവാതെ വന്നപ്പോഴാണ്‌ ബിജുവിനോട്‌ സ്വകാരിക്കുന്നത്‌. അത്‌ 'മറാത്തി' എന്നൊരു ഭാഷയാണത്രേ! ഭാഷ കുറച്ച്‌ അറിയും എന്നുള്ള ടെന്‍ഷന്‍ ഇനി ഏതായാലും ഇല്ല.

പൂനെ നഗരത്തില്‍ നിന്നും ഏതാണ്ട്‌ 30 കിലോമീറ്ററോളം മാറിയാണ്‌ തലേഗാവ്‌ (Talegaon), ജോജോ താമസിക്കും ഇടം. പക്ഷേ, പേരില്‍ മാത്രമാണ്‌ ഗ്രാമം. തലേഗാവിലെ ചന്തയ്ക്ക്‌ മാത്രമുണ്ട്‌ ഒരു ഗ്രാമഛായ. സന്ധ്യാനേരത്തെ ഒരു ഓട്ടപ്രദക്ഷിണത്തില്‍ നിറഞ്ഞുനിന്നത്‌ കഴിഞ്ഞ 6-7 വര്‍ഷങ്ങളില്‍ പൂനെയുടെ തളര്‍ച്ചകളില്ലാത്ത വളര്‍ച്ചയെക്കുറിച്ചുള്ള ചര്‍ച്ചകള്‍ ആയിരുന്നു. ബന്ദ്‌ കേട്ടുകേള്‍വിപോലുമില്ലാത്ത, ഹര്‍ത്താലാഘോഷ പരിപാടികള്‍ ഇല്ലാത്ത നാട്‌. വരണ്ടുണങ്ങിയ മണ്ണിന്‌ മുകളില്‍ വലിഞ്ഞ്‌ വിടര്‍ന്ന് വടവൃക്ഷങ്ങളാകുന്ന വ്യവസായ ശൃംഖലകള്‍, ഒപ്പം കുതിച്ച്‌ ഉയരുന്ന തൊഴില്‍ സാദ്‌ധ്യതകള്‍. ഗതാഗതകുരുക്കില്‍, പാര്‍ട്ടിപടലപിണക്കങ്ങളില്‍, ഹര്‍ത്താലോളപ്പ്പാച്ചിലില്‍, പത്രത്തില്‍ നിറയുന്ന വിലയില്ലാ വെണ്ടക്കകളില്‍ നട്ടം തിരിയുന്ന കേരളത്തിലെ ഒരു പ്രതിനിധി ഇതാ ഇവിടെ പൂനെയില്‍ ലജ്‌ജിച്ച്‌ തലതാഴ്തി നഗ്നനായി നില്‍ക്കുന്നു.

തലേഗാവ്‌-ശിവാജി നഗര്‍-ഫിലിം ഇന്‍സ്‌റ്റിട്യൂട്ട്‌ യാത്രയില്‍ ബിജു എനിക്ക്‌ വീണ്ടും 'കൂട്ടായി' (ഹിന്ദി+മറാത്തി). ദേഹം പൊള്ളിപോകുമെന്ന് തോന്നുമെങ്കിലും കൊച്ചിയെപ്പോലെ നമ്മെ വിയര്‍ത്ത്‌ കുളിപ്പിച്ച്‌ അവശനാക്കുന്നില്ല, പൂനെ.

സൗഹൃദവലയത്തില്‍ എപ്പോഴൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ ചില കണ്ണികളെ വീണ്ടെടുക്കുവാനും പുതിയ സുഹൃത്തുക്കളെ ലഭിക്കുവാനും orkut-നോളം വരില്ല, ഒന്നും. കുറച്ച്‌ കാലം മുന്‍പ്‌ orkut-ന്‍ മുറ്റത്താണ്‌ ഞാന്‍ ജോണിനേയും പരിചയപ്പെട്ടത്‌. ബന്‌ധപ്പെടുത്തുന്ന കണ്ണി പതിവുപോലെ ചലച്ചിത്രകലയോടുള്ള ഭ്രാന്തമായ ആരാധനയും. ഫിലിം ഇന്‍സ്‌റ്റിട്യൂട്‌ മേല്‍വിലാസത്തിന്‌ മുകളില്‍ ജേണിന്റെ പേര്‌ ചേര്‍ത്താല്‍ അത്‌ ജോണിന്റെ വിലാസമായി. ഇന്‍സ്‌റ്റിട്യൂട്ടില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ആദ്യം കണ്ടുമുട്ടിയതും ജോണിനെയായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ 25 വര്‍ഷത്തിലേറെയായി പൂനെയില്‍ ഉദിക്കുന്ന സൂര്യനെയാണ്‌ ജോണ്‍ കാണുന്നത്‌. ഇവിടത്തെ ചിത്രചിന്തകളാണ്‌ ശ്വസിക്കുന്നത്‌.

കാന്റീനില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ ചുറ്റും ഇന്ത്യന്‍ സിനിമയുടെ ഭാവി തലമുറ ചായ കുടിച്ചും പുക ആഞ്ഞുവലിച്ച്‌ പറത്തിയും കസേരകള്‍ നിറയ്‌ക്കുന്നു. ഇന്‍സ്‌റ്റിട്യൂട്ടിന്റെ നല്ല ഒരു ഓര്‍മ്മപുസ്‌തകം ജോണിന്റെ കയ്യിലുണ്ട്‌ എന്നുള്ളതുകൊണ്ടുതന്നെ തിരിച്ച്‌ പോകേണ്ട ഏഴുമണിയുടെ പാസഞ്ചര്‍ വണ്ടിയില്‍ കയറുവാനൊത്തില്ല.

ഞായറാഴ്‌ചയാണ്‌ FTII-യിലെ ഹോസ്‌റ്റല്‍ മുറിയില്‍ തലനിറയെ ചിത്രങ്ങളും ചിന്തകളുമായി എത്തുന്നത്‌. ഇനിയുള്ള നാലാഴ്ചകള്‍ ഇവിടെ.. യാത്രയുടെ ക്ഷീണത്തില്‍ തലചായ്‌ക്കുകയായിരുന്നു റൂം മേറ്റ്‌, അപു എന്ന അപൂര്‍വ്വ ഗൗരവ്‌. സ്വന്തം നാട്‌ ഉത്തര്‍പ്രദേശില്‍. കാണ്‍പൂര്‍ IIT-യില്‍ നിന്നും ഇലക്‌ട്രിക്കല്‍ എന്‍ജിനീയറിംഗ്‌ കഴിഞ്ഞ്‌ ഇപ്പോള്‍ ബാംഗ്‌ളൂരില്‍ സോഫ്‌റ്റ്‌വെയര്‍ എന്‍ജിനീയര്‍.

ഹോസ്‌റ്റലിന്റെ ചുവരില്‍ നിറയെ ചിത്രങ്ങളാണ്‌, കടും വര്‍ണ്ണങ്ങളില്‍, കറുപ്പില്‍. ഒപ്പം കറുത്ത ചായത്തില്‍ കോറിയിട്ട ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തലുകളും. You can plan your work, not life. Be always ready to face unplanned events...

ഇതാ എനിക്ക്‌ മുന്നില്‍ പുതിയ നിറങ്ങളണിഞ്ഞ്‌ കാലം കാത്തിരിക്കുന്നു, യാത്ര തുടങ്ങുകയാണ്‌...